თვითმფრინავში ვიჯექი და მოუთმენლად ველოდი როდის დავდგამდი ფეხს საქართველოს მიწაზე, რომელიც 3 წელი თვალით არ მქონდა ნანახი. მარტო ვიჯექი და როდესაც უკვე საქართველოს ჰაერში დავფრინავდი თითქოს მთელმა ჩემმა ცხოვრებამ თვალწინ გამირბინა.
არც კი ვიცი საიდან დავიწყო... დაწყება ყოველთვის ძნელია, გაგრძელება კი ძალიან ადვილი. მოდით, იქიდან დავიწყებ საიდანაც ყველაფერი დაიწყო. ცოტას ჩემს ოჯახზე მოგიყვებით, და შემდეგ კი საკუთარი ისტორიასაც გაგაცნობთ.
არც ისე შეძლებულ ოჯახში დავიბადე. დედისერთა ვიყავი, თუმცა ეხლაც ვარ, მაგრამ ეგოისტი არასოდეს ვყოფილვარ. ჩემი მშობლები ძალიან მიყვარდა, და რადგანაც მათთვის ერთადერთი იმედი ვიყავი ძალიან მანებივრებდნენ, მაგრამ თავში არასოდეს ამვარდნია. დედაჩემი - მაკა, არ მუშაობდა, მამაჩემი - მამუკა კი ერთერთ წარმატებულ კომპანიაში იყო კარგ თანამდებობაზე. ჩემს მშობლებს ძალიან ბევრი კარგი მეგობარი ყავდათ, მაგალითად ბატონი ზურა, რომელიც მათი უახლოესი მეგობარი იყო. ძალიან სასიამოვნო და კარგი ადამიანი იყო, მეც არაფერს მაკლებდა.
მყავდა არაჩვეულებრივი დეიდა - ნინო, და დეიდაშვილები ლაშა და კესო. კესო ჩემი ხნის იყო, ლაშა კი ჩვენზე სამი წლით დიდი, ანუ 18. და არ შემიძლია არ ვახსენო ჩემთვის ყველაზე ახლო, ყველაზე მოსიყვარულე და უბრალოდ ჩემი გამგები ბებია - ნინა. არც კი ვიცი მის გარეშე რა მეშველებოდა.
მე... მე ვიყავი ერთი გოგო, რომელიც სხვებისგან არაფრით გამოირჩეოდა. ჩემს ასაკთან შედარებით არ ვიყავი ძალიან მაღალი, არც გამხდარი, მაგრამ არც მსუქანი. მქონდა ქერა თმა და ღია თაფლისფერი თვალები. ვიყავი ამაყი, ძალიან მიჭირდა პატიება, წყენას დიდი ხნით ვიტოვებდი. ასევე ყველაზე დამახასიათებელი რაც მჭირდა იყო რომ ვიყავი ძალიან ემოციური, მცირე წყენაზეც ვტიროდი. ბევრი მეგობარი მყავდათქო მოგატყუებთ. მაგრამ ბევრ ცუდ მეგობარს ცოტა კარგი მირჩევნია.
მყავდა ორი უსაყვარლესი მეგობარი სალომე და ნუცა. ჩემი ცხოვრების უმეტეს მაწილს მათთან ვატარებდი, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს მოხდა ისე რომ ყველა ჩემს ახლობელს და მეგობარს დიდი ხნით ჩამოვშორდი და წავედი საქართველოდან შორს, ამერიკაში.
ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, ჩემს ოთახში ვიჯექი და ვმეცადინეობდი. რომ მოვრჩი სამზარეულოში გავედი და ამ დროს მამაც მოვიდა სამსახურიდან. შევატყვე აღელვებული იყო და ვკითხე:
-მა, რა მოხდა?
ერთი ამოიხვნეშა, დედას დაუძახა და დაიწყო:
-იცით, რაღაც უნდა გითხრათ, სამსახურში დამაწინაურეს და შემომთავაზეს მუშაობა ამერიკაში გამეგრძელებინა, ხომ იცით ეს კომპანია ამერიკულია და იქ უფრო კარგი ხელფასი მექნება, აბა რას იტყვითი
ეს ყველაფერი იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ რამდენიმე წამი ხმას ვერ ვიღებდი.
-ესეიგი ამერიკაში? - მშვიდად იკითხა მაკამ.
-თქვენ თუ არ გინდათ არ წავიდეთ, მე უბრალოდ შემომთავაზეს.
-არ ვიცი, ეს ადვილი გადასაწყვეტი არაა, მაგრამ ცუდი არ იქნება, თან ქეთასთვისაც კარგი იქნება იქ სწავლა - თქვა მაკამ და მე გადმომხედა, და მანიშნა რამე თქვიო.
-ხო, იქ ვისწავლი, წავიდეთ.
მოკლედ გადავწყვიტეთ საქართველოდან წავსულიყავით. ჩემები ვიზების ამბებზე დარბოდნენ. ძალიან მიხაროდა, რომ ამერიკაში ვიცხოვრებდი, მაგრამ რას ვიფიქრებდი თუ ასე გამიჭირდებოდა იქ ცხოვრება.
აქ უნდა დამეტოვებინა ჩემი საყვარელი ადამიანები. არც ის ვიცოდი როდის ჩამოვიდოდი საქართველოში. ეს რომ გავაცნობიერე თითქოს აღარ მომინდა იქ წასვლა, მაგრამ ეხლა რაღა დროს იყო.
12 ივნის მივფრინავდით ღამის 2 საათზე. ვერ აღვწერ იმ ტკივილს, რომელიც აეროპორტში ჩემებთან დამშვიდობებისას განვიცადე. მთელი ჩემი გული და სული აქ დავტოვე და მარტო სხეული წავიდა ამერიკაში.
იქ სწავლა კარგად დავამთავრე, ვეღარ გავუძელი იქაურ ცხოვრებას, ავიღე ჩემოდნები და 15 წლის გოგომ მარტო გადავწყვიტე იქიდან წამოსვლა. იმდენი ვიწუწუნე და ვიტირე მაკა და ზურა როგორც იქნა დავითანხმე საქართველოში დაბრუნებაზე. ისინი ვერ მოდიოდნენ ჯერ, მაკამაც იშოვნა სამსახური და დარჩენა გადაწყვიტა.
თვითმფრინავი საქართველოს მიწაზე დაეშვა. გული ამოვარდნას მქონდა. აეროპორტში ნინა, ნინო და ჩემი დეიდაშვილები მელოდნენ. მიწას ფეხი დავადგი და მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა და მეტირა. მაგრამ ცრემლებმა მაინც დატოვეს თავიანთი ადგილი და ჩემს ლოყებზე იწყეს დენა.
შორიდან მოვკარი თვალი ჩემებს, სამწუხაროდ მარტო დეიდაჩემი, ბებიაჩემი და ზურა ბიძია იყვენ. შურდულივით გავექანე მათკენ და მთელი ძალით ავტირდი.
***
მაშინვე მომეხვივნენ და მთელი სახე დამიკოცნეს.
–ჩემო საყვარელო, ჩემო ლამაზო, – შენ რომ არ იცი როგორ მოგვენატრე. – მითხრა ბებიამ და შუბლზე მაკოცა.
–რამხელა გაზრდილხარ ქეთა უკვე? – მზრუნველი ხმით მითხრა ზურამ და თავზე ხელი გადამისვა.
–მე კი თქვენ, ერთი სული მქონდა როდის გნახავდით, – ვთქვი მე სლუკუნით და ცრემლები მოვიწმინდე, – მოიცა, ლაშა და კესო სად არიან?
–თავიანთ სახლში არიან, დღეისთვის შენთვის საღამოს აწყობენ, – სიცილით მითხრა ნინომ.
–მართლაა? ესეიგი დღეს ვერთობით, – მეც სიცილით ვუპასუხე.
სახლში ზურამ ტაქსით გაგვიშვა, თვითონ კი დამპრდა მალე გამოგივლითო. უზომოდ დაღლილი ვიყავი, არაფრის თავი არ მქონდა, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა და ყველაფერი საოცრად მენატრებოდა და უზომოდ ბედნიერი ვიყავი. ნინამ თვითონვე მითხრა დაღლილი იქნები და დაიძინეო.
მართლაც თავი ბალიშზე დავდე თუ არა დამეძინა. საუცხოო სიზმრებს ვნახულობდი. იქაც დიდ ბედნიერებას განვიცდიდი, და გაღვიძება აღარ მინდოდა... არ მახსოვს რამდენი ხანი მეძინა. ნინოს ხმამ გამომაღვიძა:
–ქეთა, ადეე შვილო, კესო და ლაშა გელოდებიან სახლში, – მხიარულად მითხრა ნინომ და შუბლზე მაკოცა.
მეც სიხარულით წამოვხტი. უკვე საღამოს 7 საათი იყო. ჩავიცვი და სასტუმრო ოთახში გავედი. ბებიაჩემმა ცრემლიანი თვალბით გადმომხედა და მაგრად მიმიკრა გულზე.
–ეხლა აქედან არსად არ გაგიშვებ.
–არც მე ვაპირებ არსად წასვლას, – ვუთხარი სიცილით და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.
–ქეთა დედამ დარეკა, როგორ იმგზავრაო დ 15 წუთი ველაპარაკე.
–კაია, ეხლა მე უნდა დამერეკა.
10 წუთში მზად ვიყავი და კესოს და ლაშას სახლისკენ წავედი. ისინი ზუსტად ჩემი სახლის უკან ცხოვრობდნენ. მარტო წავედი. ნინომ ბავშვები იქნებით და ჩემს გარეშე უფრო კარგად გაერთობითო. სადარბაზოს რომ მივუახლოვდი ფეხებს ავუჩქარე. ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი მათ. კიბეებზე ორჯერ წავბორძიკდი. კარებს გიჟივით მივვარდი და რამდენჯემე დავაკაკუნე. კარები ლაშამ გამიღო.
ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა და გადარეულივით მომვარდა.
–ვაიმე, ეს ვინ ჩამოვიდა, – იყვირა ბოლო ხმაზე, სტუმრებმა ჩვენსკენ გამოიხედეს. – ჩემი პატარა, როგორ მომენატრე.
რამდენიმე წამი ხმას ვერ ვიღებდი. ისევ და ისევ ცრემლები მახრჩობდა. ბოლოს კი ძლივს ვთქვი:
–მეც, მეც, საოცრად მომენატრეთ.
ხმაურზე კესოც გამოვიდა. მოკლედ რომ გითხრათ 5 წუთის განმავლობაში არცერთი არ მშორდებოდა. მეხვეოდნენ და ათას ტკბილ სიტყვას მეუბნებოდნენ. ბოლოს სასტუმრო ოთახში შემიყვანეს და თავიანთი მეგობრები გამაცნეს. ისეთ ეიფორიაში ვიყავი ვერცერთის სახელი ვერ დავიმახსოვრე. ბოლოს კესომ ერთ ბიჭთან მიმიყვანა, რომელიც შორიდან მაკვირდებოდა.
–ქეთა ეს ლაშას ძმაკაცია, გიოა, ეს ქეთაა, იცი ვინც, – უთხრა კესომ და ცალყბად გაუღიმა.
–ძალიან სასიამოვნოა, ქეთა, – სასიამოვნო ღიმილით მითხრა გიორგიმ და ხელი ჩამომართვა. იმ წუთასვე მივხვდი, როგორი ბაბნიკიც იყო.
ძალიან კარგი დრო გავატარეთ. ძირითადად ჩემზე და ჩემს ამერიკულ ცხოვრებაზე ვლაპარაკობდით, რაც ცოტა მოსაწყენი იყო, მაგრამ იმდენად აინტერესებდათ იქაური ამბები თავს არ მანებედნენ. გიორგის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი. საშინლად დამაკომპლექსა და უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი, მაგრამ არაფერს ვიმჩნევდი.
სტუმრები გვიან ღამით წავიდნენ. ჩვენთან მხოლოდ გიორგი დარჩა. ლაშამაც მთხოვა არ წახვიდეო. მეც დავთანხმდი და მათთან დავრჩი. ყველა დაწვა... მე კი არ მეძნებოდა, ან რა დამაძინებდა, დღეები არეული მქონდა. ფუნჯები და ფურცელი ავიღე, აივანზე გავედი და გადავწყვიტე იქაური ულამაზესი ხედი დამეხატა. კესო და ლაშაი მეცხე სართულზე ცხოვრობდნენ და იქიდან მართლა არაჩვეულებრივი ხედი იშლებოდა. ღრმად ჩავისუნთქე და ხატვა დავიწყე... ისე გავერთე გარე სამყაროს მოვწყდი. ხელს ზანტად ვუსვამდი ფურცელს და ისიც მრავალი ფერებით იღებებოდა. ამ დროს ვიგრძენი აივანზე ვიღაც რომ შემოვიდა. თავი ავწიე და გიორგი დავინახე.
–გიორგი? – ვკითხე შეშფოთებულმა.
***
-გიორგი? - ვკითხე გაკვირვებულმა.
-ხო რა იყო, არ შეიძლება? - თქვა სიცილით და გვერდით დამიჯდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ავღელდი, არც ვიცოდი რა უნდა მექნა ან მეთქვა, და ისევ ხატვა გავაგრძელე.
-რას ხატავი - მკითხა და თავისი მწვანე თვალები შემომანათა.
-თბილისის ხედს - ისე ვუპასუხე არც ამიწევია თავი.
-მაგრა ხატავ. - შემაქო.
-მადლობა - გავუღიმე და ხატვა განვაგრძე.
-ისე რატომ არ გძინავსი
-არ მეძინებოდა.
-აა, შენ დღეები გექნება არეული - თქვა და სიგარეტს მოუკიდა.
ვხატავდი და ვგრძნობდი მის მზერას, რომელიც ჩემზკენ იყო მიმართული, ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარჩუნებიდა, მაგრამ არ ვიცოდი რამდენად გამომდიოდა.
-რა ლამაზი ხარ - მითხრა მან და გამიღიმა.
ეს იმდენად მოულოდნელი იყო რომ ვერაფერი ვთქვი, ენა ჩამივარდა, სახეზე სიმხურვალე ვიგრძენი. ”რა ლამაზი ხარ” ეს ფრაზა ჩემთვის არავის გაუმეტებია, ამას ახლა დავუკვირდი და გული ძალიან დამწყდა.
-მადლობა - ძლივს ამოვილუღლუღე.
მან კვლავ გამიცინა და სიგარეტის მოწევა განაგრძო.
-მეძინება, მე წავედი - ვთქვი მშოდად და ადგომა დავაპირე მან რომ ხელი დამიჭიდა.
-ქეთა, რამე ხომ არ გაწყენინე?
-არა, არა - ვთქვი და წამოვედი.
დავწექი მაგრამ ძილი არ მეკარებოდა. ”რა ლამაზი ხარ” სულ ეს ფრაზა და ამ ფრაზასთა გიორგსიზე ვფიქრობი. რატომ მითხრა მან ესი ჩემნაირ გოგოს, მასზე 4 წლით უმცროსი ვიყავი, რაში ვჭირდებოდი ისეთ ბიჭს, რომელსაც უამრავი ლამაზი გოგო კისერზე ეკიდებოდა.
უეცრად მომინდა მისი სახე დამეხატა. სწრაფად ავდექი, შუქი ავანთე და ხატვა დავიწყე.
დაახლოებით ნახევარი საათი ვხატავდი. სულ ვცდილობდი მისი ლამაზი ნაკვთები არ დამემახინჯებინდა.
ჩემს ნამუშევარს რომ შევხედე, საკუთარი თავი ვაქე და ვადიდე, ისეთი კარგი ნახატი გამომივიდა და გავიფიქრე, როცა გიორგის ვერ ვნხავდი ამ სურათს დავხდავდი და ყოველგვარ მონატრებას გავიქარვებდი.
მეორე დღეს კესოს ყვირილმა გამაღვიძა, თვალები გავახილე და დავინახე როგორ მედგა კესო და მანჯღრევდა.
-ადე გოგო, 2 საათია, რამ გადაგრია, თან მარტო ვარ, ლაშა და გიორგი წავიდნენ და მალე მოვლენ.
-გიორგი კიდე აქ მოვაი - ვკითხე მე, მაგრამ არ შევიმჩნიე, რომ ძალიან გამიხარდა.
-ხოო, და სანამ მოვლენ ადექი.
-კაი ხო.
15 წუთში ლაშა და გიორგიც მოვიდნენ. გიორგი ღიმილით მომესალმა და აივანზე გავიდა. მე კესოსთან და ლაშასთან ერთად ჭამა დავიწყე, მალე გიორგიც შემოგვიერთდა. არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა, არ იქნებ მე მინოდოდა რომ ასე ყოფილიყო მაგრამ გიორგის სულ მე მიყურებდა, ამის გამო დავკომპლექსდი. ვცდილობდი მისკენ თვალი არ გამეპარებინდა მაგრამ ამაოდ, ჩვენი თვალები ბევრჯერ შეეჩეხა ერთმანეთს. გიორგი ისე არ მექცეოდა და არ მელაპარაკებოდა, როგორც ბაბნიკი ექცევა ტავის ერთერთ ნაშას. მეც სულ ვცდილობდი მისთვის კარგი ვყოფილიყავი და მეც კარგად მოვქცეოდი.
ერთ დღეს გადავწყვიტეთ პიკნიკზე წასვლა. რადგანაც გიორგი ლაშაი უახლოესი ძმაკაცი იყო ისიც ჩვენთანე ერთად წამოვიდა. იმ დღეს ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი, რადგან ორი დღით გვინდოდა წასვლა და გიორგიც ამ 2 დღის განმავლობაში უფრო დავუახლოვდებოდი.
4 საათე გიოს მანქანით გავედით. გზაში ბევრი ვიმხიარულეთ. მალე მივედით, კარვები გავშალეთ, ვჭამეთ, ვიმღერეთ და მოკლედ დავიმხეთ იქაური ბუნება.
ყველა დაიღალა და დასაძინებლად კარავში შევიდა. ბოლოს მეც გადავწყვიტე დაძინება და სიბნელეში კარვისკენ წავედი, ამ დროს გიორგი გამოვიდა და თქვა თავისი სასიამოვნო ხმით:
-აუუ ქეთა, ეხლა არაფერი თქვა, უბრალოდ წამომყევი, ნუ გეშინია, უბრალოდ წამომყევი და მომისმინე, გთხოვ.
სიბნელეში ჩემს ხელს მიუახლოვდა და გაურკვეველი მიმართულებით წამიყვანა...
***
15 წუთი ჩუმად ვიარეთ, ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია. ბოლოს მე დავარღვიე მდუმარება:
-გიო, სად მივდივართ - ვკითხე ისე თითქოს მეშინოდა, არადა მასთან ერთად არსად და არავისთან შემეშინდებოდა.
-ცოტაც მოითმინე და მითმინე და მივალთ. - მითხრა და გამიღიმა
რამდენიმე წუთში თავი ულამაზეს ადგილას ამოვყავი. გარშემო სულ მწვანე ბალახი და მინდვრის ყვავილები იყო, პატარა მდინარეც მოდიოდა. ცოტა ხანი ამ სილამაზის ყურებით ვტკბებოდი და თავი ლამაზ სიზმარში მეგონა, სიზმარში, სადაც ყველა ოცნება ხდებოდა. უცებ გიორგის ხმამ გამომაფხიზლა:
-რა იყო, ძალიან მოგეწონა? - მკითხა სიცილით.
-კი, გიო, მართლა ლამაზი ადგილია და აქ რატომ მომიყვანე?
გიორგი ნელნელა მომიახლოვდა, სახე დაუსერიოზულდა და დაიწყო:
-იცი, ყოველი ადამიანის გულში არის იმ ადამიანის გრძნობის ყულაბა, რომელსაც უფრთხილდები, არ ატკინო, არ აწყენინო, ყოველი სიტყვა მოზომო, გამუდმებით მასზე ფიქრობ და ლოცულობ ”ღმერთო, მაღალო, დიდხანს მიმყოფე ჩემი უსაყვარლესი ადამიანი, გამახარე მისი ბედნიერებით და წინსვლით” აი ასეთი საფიქრალი ხარ შენ ჩემთვის, და ამიტომაც მესამყაროები, მიყვარხარ და მეყვარები სანამ მე ვიარსებებ, ქეთა მიყვარხარ.
წესიერად არც მახსოვს რა დამემართა, ერთ ადგილას გავშეშდი, ხმა ჩამივარდა, მხოლოდ გიორგის სიტყვები ჩამესმოდა ყურებში და უცბად უდიდესი სითბო ჩამეღვარა, ვიგრძენი რაღაც დიდი ცვლილება ჩემს სულში, და აი აქ კი საბოლოოდ გამოვუტყდი ჩემს თავს როგორ მიყვარდა გიორგი.
-გიო... აარც... არც ვიცი... - სიტყვებს ძლივს ვაბავდი ერთმანეთს. - ამას მე...
-ხო, შენ, შენ ხარ ჩემი სამყარო - გამაწყვეტინა გიორგიმ.
-მეც ძალიან მიყვარხარ - ეს ვთქვი და ჩამეხუტა. გულთან ახლოს მიმიკრა, ისე რომ მესმოდა მისი გულის ფეთქვა.
არც ერთ არ გვეძინებოდა. მთელი ღამე ვსაუბრობდით. მოვუყევი ყველაფერი, ჩემი ცხოვრება, ჩემი ოცნებები და ბოლოს ვკითხე:
-გიო, შენ არ გქონია ოცნება?
-კი, და ახლა ისე ჩემს გვერდით ზის და ცხოვრებას მილამაზებს.
ხელი დაგამხვია და მაგრად ჩამიკრა გულში.
გამთენიისას კარვებში დავბრუნდით, გამოვიძინეთ და თბილისიკენ წამოვედით.
ლაშას და კესოს ძალიან გაუხარდათ ჩვენი ამბავი და მოგვილოცეს.
მალე მივედით, გიოს გამოვემშვიდობე და ჩემს სახლში ავედი. მარტო ვიყავი, ბებიაჩემი დეიდაჩემის სახლში ცხოვრობდა და ასე რომ არავინ არ მაწუხებდა.
ნახევარი საათი ჩემებს ველაპარაკებოდი სკაიპით, სამწუხაროდ ჯერ კიდევ ვერ ახერხებდნენ ჩამოსვლას, მაგრამ უამრავ რაღაცეებს მიგზავნიდნენ და მოკლედ ყველა ზედ მყვებოდა.
მეორე დღეს გიომ დამირეკა:
-რას შვები ლამაზო?
-რავიი გიო არაფერს შენ?
-ძაან მომენატრე, დღეს ჩემი ძმაკაცის დაბადებისდღეზე წამომყვები?
-რაა? საად? მე რამინდა - დავიწყე წუწუნი.
-აუუ კაი რა, ყველას გაგაცნობ, წამო რაა.
-კაი ხოო, ჯანდაბა
-მიყვარხარ ყველაზე მეტად, საღამოს გამოგივლი
-კაი, მეც.
საღამოსთვის მზადება დავიწყე. სარაფანი და ბალეტკები ავირჩიე.
6საათზე გიომ მომწერა ჩამოდიო. მალევე ჩავედი, გიოს ვაკოცე და წავედით.
-ბევრი ხალხი იქნება? - ვკითხე მე და გიოს ავხედე.
-არც ისე - მითხრა მან და თავზე მაკოცა.
მის მეგობარს დათო ერქვა. მალევე მივედით და მაშინვე ნაცნობ ადამიანს მოვკარი თვალი.
***
სახლში შევედით და ნაცნობ ადამიანს მოვკარი თვალი.
-ქეთა, აქ რა გინდა? - მკითხა გახარებული ხმით ზურამ.
-ზურა ბიძია - სიხარულით ჩავეხუტე მე. - იცით მე...
-ზურა გამარჯობა - ხელი ჩამოართვა გიომ - ქეთა ჩემი შეყვარებულია და დათოს დაბადებისდღეზე მოვიყვანე. ხო ისე ზურა დათოს ბიძაა მარა როგორც მივხვდი თქვენ ისედაც იცნობთ ერთმანეთს - სიცილით თქვა გიომ.
-ხო, ქეთა ჩემი საუკეთესო ძმაკაცის შვილია, მეც შვილივით მიყვარს - თქვა ზურამ და თავზე მაკოცა.
გიომ დათო გამაცნო. ძალიან კარგი ადამიანი იყო, როგორც მე შევატყვე. დაბადებისდღეზე ბევრი კარგი ადამიანი გავიცანი დათოს გარდა, მაგალითად ანუკა - მისი შეყვარებული. მართალია ჩემზე დიდი იყო მაგრამ მაინც დავმეგობრდით. ძალიან ბევრი მომიყვა თავის თავზე და კარგი წარმოდგენაც შემიქმნა.
მოკლედ კარგად გავერთეთ და წამოსასვლელად მოვემზადეთ. ღამე მე და გიო ნელნელა ხელი ხელ ჩაკიდებული ვსეირნობდით.
-ხო არ მოიწყინე? - მკითხა გიომ.
-არა საერთოდ, პირიქით, მაგრა გავერთე და ანუკასაც ძაან დავუმეგობრდი, ჩემი ნომერი მივეცი და მითხრა დაგირეკავ და სადმე წავიდეთო - ვუთხარი მე და სულელივით გავეკრიჭე.
-ხოო? კაი გოგოა. მარა მე მაგაზე კარგს ვიცნობ. - თქვა სიცილით.
-მართლაა? და ვის?
-ვის და შენ, შენზე კარგი ვინ მყავს, ძალიან მიყვარხარ - მითხრა გიომ და სიყვარულით სავსე თვალები შემომანათა.
-მეც ძალიან მიყვარხარ გიო - ვთქვი და უფრო ახლოს მივეკარი.
სახლამდე მომაცილა, გამომემშვიდობა და წავიდა. არ მეძინებოდა, კომპიუტერი ჩავრთე და დედაჩემს და მამაჩემს დაველალაპარაკე სკაიპით. 15 წუთში დავწექი და დილამდე გათიშულს მეძინა.
დილით კი ნანიმ გამაღვიძა:
-ადე ბებო 12 საათია უკვე.
-ხო ვდგები - ვუთხარი მე და ჩაცმა დავიწყე.
ვისაუზმე და ლაშასთან და კესოსთან ავედი. კარტი ვითამაშეთ და ამ დროს გიომაც დამირეკა.
-სად ხარ ლამაზო?
-ლაშასთან და კესოსთან, ამოხვალ?
-აუუ ეხლა არ მცალია და მერე დაგირეკავ და სადმე წავიდეთ რაა კაი?
-კაი, მიდი გკოცნი - ვუთხარი მე და თამაში გავაგრძელე.
მიხაროდა რომ ლაშა არაფერს მიშლიდა, არადა სულ სხვანაირი მახსოვდა ამერიკაში რომ ვიყავი, მახსოვდა როგორ უშლიდა კესოს შეყვარებულთან ყოფნას.
შუა დღეს ანუკამ დამირეკა და მითხრა კლუბში წავიდეთო. აქამდე ღამის კლუბში არ ვყოფილვარ და ცოტა შემეშინდა.
-კაი რა წამო რაა, ნუ გეშინია, ჩემი ნათესავისაა და შეგვიყვანს, ხო წამოხვალ?
-კაი ხოო, ოღონდ გიოს ვეტყვი.
-კაი მიდი.
გიოს რომ ვუთხარი ცოტა არ ესიამოვნა მარა დავამშვიდე და დამპირდა მოგაკითხავო. მე და ანუკა წავედით კლუბში, სადაც დათოც დაგვხვდა. ბევრი არ დამილევია მაგრამ საკმაოდ ვიცეკვე და დასასვენებლად სკამზე ჩამოვჯექი. არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა მაგრამ დავაკვირდი რომ ყველა უცნაურად მიყურებდა, იგივე მზერა ანუკას თვალებში, მაგრამ არ შევიმჩნიე. გიოს მოსვლას ველოდებოდი, მაგრამ არადა არ ჩანდა, ტელეფონზეც ვერ დავუკავშირდი. ცოტა შემეშინდა, თან გარშემო მყოფებს აშკარად არ მოვწონდი. უეცრად ანუკას ყვირილი გავიგონე. ტუალეტისკენ გიჟივით გავქანდი და დავინახე ანუკას და დათოს უცნაური თვალები, ამ დროს კი უკნიდან ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი და უსულოდ ჩავიკეცე.
არ ვიცოდი რა მჭირდა, თავში ძლიერ ტკივილს ვგრძნობდი, უცნაური სიზმრები მესიზმრებოდა, შემდეგ კი ნაცნობი ადამიანის ხმა შემომესმა, რომელშიც ირონია და დაცინვა გამოსჭვიოდა:
-გაიღვიძე ლამაზო?
***
-გაიღვიძე ლამაზო? - მომესმა ნაცნობი ხმა. ეს ზურა იყო, არადა როგორ არ მინდოდა რომ ის ყოფილიყო. თვალები ძლივს გავახილე და სახეში მისი დამცინავი გამომეტყველება შემეფეთა. ხელების გამოძრავება მინდოდა მაგრამ ვერ შევძელი, დაბმული ვიყავი.
-რაა... რა ხდებააა? - ვიკითხე ძლივს.
-რაც ხდება ახლავე გაიგებ, ნუთუ მართლა არაფერი იცი? - თქვა ზურამ სიცილით.
თავი სიზმარში მეგონა, გონზე ვერ მოვედი რა ხდებოდა, ზურა ასეთი პირველად ვნახე, რაც თავი მახსოვს სულ შვილივით მივლიდა, არაფერს მაკლებდა, ეხლა კი სულ სხვანაირი ადამიანის სახით მომევლინა.
-ზურა ბიძია, რა ხდება, დაბმული რატომ ვარ? - ცრემლები წამომივიდა, ძალიან შემეშინდა.
-გიკვირს ხომ ასეთს რომ მხედავ? - მკითხა ზურამ. - ეს მამაშენის დამსახურებაა, ხოო მართალს ვამბობ, მამაშენი რომ არა ეხლა შენ ასეთ დღეში არ იქნებოდი.
-რაა? ვერ გავიგე რა ხდება, მამა რა შუაშია - ხმა გამებზარა.
-ჰაჰააა - გადაიხარხარა ზურამ. - მართლა და სულელი ყოფილხარ ქეთა, რასაც გეტყვიან ყველაფრის გჯერა.
ცივმა ოფლმა დამასხა, ვერაფერს ვხვდებოდი, საოცარი შიშის გრძნობა დამეუფლა, მინდოდა გიორგის ცოდნოდა რა დღეშიც ვიყავი, ის ხომ ყველანაირი განსაცდელისგან დამიცავდა და გადამარჩენდა.
ამ დროს ოთახში დათო და ანუკა შემოვიდნენ. ამაზე ხომ სულ გადავირიე, უამრავი კითხვა მქონდა და ვერც ერთს ვერ ვსვამდი, გაოგნებული ვიყავი, რას ხდებოდა ჩემს თავს.
-გამარჯობა ქეთა - მითხრა დათომ და ანუკას გადახედა.
-ვაიმე, ვერ გავიგე, ეს რა ხუმრობაა, რა ხდება? გამაგებინეთ, აქ რატომ ვარ, გიორგი სად არის? - ვყვიროდი მე.
-ნუ ყვირი! - დაიძაბა ანუკა. - და თუ რა ხდება ეხლავე გაიგებ - და ნიშნის მოგებით გადახედა ზურას.
-ქეთა, ამერიკაში კარგი სახლი გქონდათ? - მკითხა ზურამ.
-რა მნიშვნელობა აქ როგორი სახლი გვაქ იქ?
-თქვი! - იყვირა ზურამ.
-კი, დიდი სახლია - შიშნარევი ხმით ვუთხარი მე.
-აჰაა, ესეიგი ბევრი ფული ქონია საამისოდ იმ ნაბიჭვარს - თქვა გამწარებულმა ზურამ და მუშტი მაგიდას დაკრა.
-ვინ ნაბიჭვარს ვერ გავიგე?
-ვის და მამაშენს, ხოო ქეთა მამაშენს, ნუ იყურები ეგეთი თვალებით, შენ რაა, ყველაფერი დაიჯერე რასაც ის გეუბნებოდათ შენ და დედაშენს? არც ის კომპანია არ არსებობს, სადაც ვითომ მუშაობს და არც ის უფროსი ყავს, რომელმაც ვითომ ამერიკაში გაუშვა სამუშაოდ. მამაშენი ნარკობარონია, მთელი 1 ტონა ნარკოტიკი გაასაღა, ფული თვითონ აიღო და აქედან გაიქცა, და ეხლა ბედნიერად ცხოვრობს.
5 წელი ასე გატყუებდათ შენ და დედაშენს და როგორც გავიგეთ ჯერ ჩამოსვლას არ აპირებს, ჯერ კი არა მგონი საერთოდ არც ჩამოვა. და ეხლა იცი რაა? მამაშენს დაუკავშირდებო, სასწრაფოდ თხოვ რომ ჩამოვიდეს, თუ არადა მისი ლამაზი გოგონა სიცოცხლეს გამოემშვიდობება აი ამ ლამაზი იარაღით.
გაოგნებული ვიჯექი და ვუსმენდი ამ საშინელებას, ხმას ვერ ვიღებდი, სიტყვებით ვერც აღვწერ რა დამემართა. მინდოდა ეს ყველაფერი საშინელი სიზმარი ყოფილიყო. ვეღაც ვაზროვნებდი, უგონოდ ვეგდე იატაკზე და ცრემლები მომდიოდა, სრულიად განადგურებული ვიყავი. ცხოვრებამ დიდი სიურპრიზი გამიკეთა, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ყველაზე დიდი და მთავარი სიურპრიზი წინ მელოდა, როცა გიორგის ხმა გავიგონე.
***
ჯერ კიდევ ტკივილს ვგრძნობდი და ამიტომ მეგონა გიორგის ხმა უბრალოდ მეჩვენებოდა, მაგრამ შევცდი. მინდოდა მეყვირა მისი სახელი და შველა მეთხოვა, იმედი მომეცა რომ ამ ჯურღმულიდან თავს დავაღწევდი, მაგრამ ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა. უეცრად დავინახე ის, რამაც შოკში ჩამაგდო, თვალები ძლივს გავახილე და ბუნდოვნად დავინახე ჩემსკენ მომავალი ზურა და გიორგი.
-გიო, გიო - ვჩურჩულებდი ჩემთვის.
-აი შენი გიო, ჰაჰაა, ქეთა კიდევ ვერ მიხვდი? ასე რამ გაგასულელა, გიო თავად ეტყვი თუ მე ვუთხრა ჩვენიანი რომ ხარ? - თქვა ზურამ.
უბრალოდ სიტყვები არ მყოფნის ის გადმოვცე, რაც იმ დროს მე ვიგრძენი, თურმე მარტო მამაჩემი კი არა, გიორგიც მასთან ერთად მატყუებდა. იმ მომეტში ყველაზე მეტად სიკვდილი მინდოდა.
-გადი, მე დაველაპარაკები - თქვა გიორგიმ.
ზურამ კარი გაიხურა.
-შენც? შენ ნარკომანი ხარ ამათთან ერთად, ყველაფერი წინასწარ დაგეგმეთ? - სასოწარკვეთილი გავკიოდი მე.
-ქეთა, მაცალე აგიხსნა.
-რაა? რა უნდა ამიხსნა? როგორ დაგეგმეთ ეს ყველაფერი? მითხარი რა ხდება, ეს ყველაფერი... სიგიჟეა, გიორგი! - ვყვიროდი ბოლო ხმაზე.
-ხოო, ყველაფერი წინასწარი იყო გათვლილი, მამაშენმა რაც გააკეთა იცი ხო? ხოდა ის ფული, ასე ვთქვათ მე, მამაშენს, ზურას, დათოს და ანუკას ერთად უნდა გაგვეყო, მერე გავიგეთ შენ რომ ჩამოსვლას აპირებდი და...
-და ჩემთან დაახლოება და თავის შეყვარება იყო დაგეგმილი, მამაჩემის მაგივრად პასუხი უნდა ვაგო - აღარ დავამთავრებინე მე.
ვეღარც ვჩხუბობდი, ემოციებისგან სრულიად დაცლილი ვიყავი.
-მთელი ჩემი ცხოვრება ტყუილებში გამიტარებია, ჩემი ყველაზე საყვარელი, საუკეთესო ადამიანები ჩემი მტრები აღმოჩნდნენ, თავი შემაყვარე, ღმერთო რა სულელი ვარ, რა სულელი, ვაიმე, როგორ დავიჯერე რომ შენ ჩემნაირი ადამიანი შეგიყვარდებოდა, მართლა სულელი ვარ, როგორ დავიჯერე! სიკვდილი მინდა, ვიღას ვენდო? ვის? - ვამბობდი უემოციოდ, ცრემლები არ იცლებოდნენ, მთელი სახე სველი მქონდა.
-ნუ ამბობ მაგას, არ დამიჯერებ და მე მაერთლა შემიყვარდი, იცი, რომ გაგიცანი მაშინვე ის გავიფიქრე, რომ ყველაფერს გეტყოდი და ამ გეგმაზეც ხელს ავიღებდი, მაგრამ ზურას შემეშინდა, წამალს ვერსად შოულობდა, ლომკაში იყო. ქეთა შემომხედე, ქეთა, ამჯერად მართლა არ გატყუებ, შემიყვარდი, მართლა მიყვარხარ და შენ გამო თავს დავანებებ ამ საშინელებას.
სიმწრით გავიცინე და ვთქვი:
-რა ნამუსით მეუბნები ამას, შენ, რომელმაც სიცოცხლე მომისპე, როგორ უნდა დავიჯერო შენი ტყუილები ამ ყველაფრის შემდეგ, როგორ მეუბნები მიყვარხარო, როცა ესეთი რამ გამიკეთე, 15 წლის გოგო მოატყუე. აღარ დამენახო, თუ გინდათ მომკალით, ჩემთვის ეხლა ყველაფერი სულ ერთია, როგორ უნდა გავაგრძელო ცხოვრება!?
ამ დროს ოთახში ზურა შემოვიდა, თან ხელში ტელეფონი ეჭირა.
-ქეთა, ეხლა მამაშენს დაურეკავ, არაფერს შეიმჩნევ, უბრალოდ მოიკითხე და ძალიან თხოვე რომ ჩამოვიდეს, იცოდე, არ ჩამოვა და ხომ იცი რაც მოხდება?
პასუხი არ გავეცი, მობილური ყურთან მომადო.
როგორც იქნა მამაჩემს დავუკავშირდი. ხმა ძლივს ამოვიღე:
-მაა, როგორ ხარ?
-კარგად მაა, რა ხმა გაქ, რა ხდება?
-არაფერი, კარგად ვარ. - ზურამ მანიშნა საქმეზე გადადიო.
-კაი მაა, წავედი ეხლა რა მერე სკაიპით დაგელარაკები. - ეს ვუთხარი და მობილური მოვიშორე.
- რა ქენი? - იღრიალა ზურამ, - რატომ არ უთხარი? ძალიან გინდა სიკვდილი?
მე უპასუხოდ გავატარე, თვალები დავხუჭე. უეცრად მთელ სხეულში აუტანელი ტკივილი ვიგრძენი, თავლები გავახილე და დავინახე ჩემი თავი სისხლში, ვიგრძენი ვიღაცამ ხელში ამიყვანა და რამდენიმე წამში ყველაფერი ბნელმა მოიცვა.
არც კი ვიცი საიდან დავიწყო... დაწყება ყოველთვის ძნელია, გაგრძელება კი ძალიან ადვილი. მოდით, იქიდან დავიწყებ საიდანაც ყველაფერი დაიწყო. ცოტას ჩემს ოჯახზე მოგიყვებით, და შემდეგ კი საკუთარი ისტორიასაც გაგაცნობთ.
არც ისე შეძლებულ ოჯახში დავიბადე. დედისერთა ვიყავი, თუმცა ეხლაც ვარ, მაგრამ ეგოისტი არასოდეს ვყოფილვარ. ჩემი მშობლები ძალიან მიყვარდა, და რადგანაც მათთვის ერთადერთი იმედი ვიყავი ძალიან მანებივრებდნენ, მაგრამ თავში არასოდეს ამვარდნია. დედაჩემი - მაკა, არ მუშაობდა, მამაჩემი - მამუკა კი ერთერთ წარმატებულ კომპანიაში იყო კარგ თანამდებობაზე. ჩემს მშობლებს ძალიან ბევრი კარგი მეგობარი ყავდათ, მაგალითად ბატონი ზურა, რომელიც მათი უახლოესი მეგობარი იყო. ძალიან სასიამოვნო და კარგი ადამიანი იყო, მეც არაფერს მაკლებდა.
მყავდა არაჩვეულებრივი დეიდა - ნინო, და დეიდაშვილები ლაშა და კესო. კესო ჩემი ხნის იყო, ლაშა კი ჩვენზე სამი წლით დიდი, ანუ 18. და არ შემიძლია არ ვახსენო ჩემთვის ყველაზე ახლო, ყველაზე მოსიყვარულე და უბრალოდ ჩემი გამგები ბებია - ნინა. არც კი ვიცი მის გარეშე რა მეშველებოდა.
მე... მე ვიყავი ერთი გოგო, რომელიც სხვებისგან არაფრით გამოირჩეოდა. ჩემს ასაკთან შედარებით არ ვიყავი ძალიან მაღალი, არც გამხდარი, მაგრამ არც მსუქანი. მქონდა ქერა თმა და ღია თაფლისფერი თვალები. ვიყავი ამაყი, ძალიან მიჭირდა პატიება, წყენას დიდი ხნით ვიტოვებდი. ასევე ყველაზე დამახასიათებელი რაც მჭირდა იყო რომ ვიყავი ძალიან ემოციური, მცირე წყენაზეც ვტიროდი. ბევრი მეგობარი მყავდათქო მოგატყუებთ. მაგრამ ბევრ ცუდ მეგობარს ცოტა კარგი მირჩევნია.
მყავდა ორი უსაყვარლესი მეგობარი სალომე და ნუცა. ჩემი ცხოვრების უმეტეს მაწილს მათთან ვატარებდი, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს მოხდა ისე რომ ყველა ჩემს ახლობელს და მეგობარს დიდი ხნით ჩამოვშორდი და წავედი საქართველოდან შორს, ამერიკაში.
ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, ჩემს ოთახში ვიჯექი და ვმეცადინეობდი. რომ მოვრჩი სამზარეულოში გავედი და ამ დროს მამაც მოვიდა სამსახურიდან. შევატყვე აღელვებული იყო და ვკითხე:
-მა, რა მოხდა?
ერთი ამოიხვნეშა, დედას დაუძახა და დაიწყო:
-იცით, რაღაც უნდა გითხრათ, სამსახურში დამაწინაურეს და შემომთავაზეს მუშაობა ამერიკაში გამეგრძელებინა, ხომ იცით ეს კომპანია ამერიკულია და იქ უფრო კარგი ხელფასი მექნება, აბა რას იტყვითი
ეს ყველაფერი იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ რამდენიმე წამი ხმას ვერ ვიღებდი.
-ესეიგი ამერიკაში? - მშვიდად იკითხა მაკამ.
-თქვენ თუ არ გინდათ არ წავიდეთ, მე უბრალოდ შემომთავაზეს.
-არ ვიცი, ეს ადვილი გადასაწყვეტი არაა, მაგრამ ცუდი არ იქნება, თან ქეთასთვისაც კარგი იქნება იქ სწავლა - თქვა მაკამ და მე გადმომხედა, და მანიშნა რამე თქვიო.
-ხო, იქ ვისწავლი, წავიდეთ.
მოკლედ გადავწყვიტეთ საქართველოდან წავსულიყავით. ჩემები ვიზების ამბებზე დარბოდნენ. ძალიან მიხაროდა, რომ ამერიკაში ვიცხოვრებდი, მაგრამ რას ვიფიქრებდი თუ ასე გამიჭირდებოდა იქ ცხოვრება.
აქ უნდა დამეტოვებინა ჩემი საყვარელი ადამიანები. არც ის ვიცოდი როდის ჩამოვიდოდი საქართველოში. ეს რომ გავაცნობიერე თითქოს აღარ მომინდა იქ წასვლა, მაგრამ ეხლა რაღა დროს იყო.
12 ივნის მივფრინავდით ღამის 2 საათზე. ვერ აღვწერ იმ ტკივილს, რომელიც აეროპორტში ჩემებთან დამშვიდობებისას განვიცადე. მთელი ჩემი გული და სული აქ დავტოვე და მარტო სხეული წავიდა ამერიკაში.
იქ სწავლა კარგად დავამთავრე, ვეღარ გავუძელი იქაურ ცხოვრებას, ავიღე ჩემოდნები და 15 წლის გოგომ მარტო გადავწყვიტე იქიდან წამოსვლა. იმდენი ვიწუწუნე და ვიტირე მაკა და ზურა როგორც იქნა დავითანხმე საქართველოში დაბრუნებაზე. ისინი ვერ მოდიოდნენ ჯერ, მაკამაც იშოვნა სამსახური და დარჩენა გადაწყვიტა.
თვითმფრინავი საქართველოს მიწაზე დაეშვა. გული ამოვარდნას მქონდა. აეროპორტში ნინა, ნინო და ჩემი დეიდაშვილები მელოდნენ. მიწას ფეხი დავადგი და მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა და მეტირა. მაგრამ ცრემლებმა მაინც დატოვეს თავიანთი ადგილი და ჩემს ლოყებზე იწყეს დენა.
შორიდან მოვკარი თვალი ჩემებს, სამწუხაროდ მარტო დეიდაჩემი, ბებიაჩემი და ზურა ბიძია იყვენ. შურდულივით გავექანე მათკენ და მთელი ძალით ავტირდი.
***
მაშინვე მომეხვივნენ და მთელი სახე დამიკოცნეს.
–ჩემო საყვარელო, ჩემო ლამაზო, – შენ რომ არ იცი როგორ მოგვენატრე. – მითხრა ბებიამ და შუბლზე მაკოცა.
–რამხელა გაზრდილხარ ქეთა უკვე? – მზრუნველი ხმით მითხრა ზურამ და თავზე ხელი გადამისვა.
–მე კი თქვენ, ერთი სული მქონდა როდის გნახავდით, – ვთქვი მე სლუკუნით და ცრემლები მოვიწმინდე, – მოიცა, ლაშა და კესო სად არიან?
–თავიანთ სახლში არიან, დღეისთვის შენთვის საღამოს აწყობენ, – სიცილით მითხრა ნინომ.
–მართლაა? ესეიგი დღეს ვერთობით, – მეც სიცილით ვუპასუხე.
სახლში ზურამ ტაქსით გაგვიშვა, თვითონ კი დამპრდა მალე გამოგივლითო. უზომოდ დაღლილი ვიყავი, არაფრის თავი არ მქონდა, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა და ყველაფერი საოცრად მენატრებოდა და უზომოდ ბედნიერი ვიყავი. ნინამ თვითონვე მითხრა დაღლილი იქნები და დაიძინეო.
მართლაც თავი ბალიშზე დავდე თუ არა დამეძინა. საუცხოო სიზმრებს ვნახულობდი. იქაც დიდ ბედნიერებას განვიცდიდი, და გაღვიძება აღარ მინდოდა... არ მახსოვს რამდენი ხანი მეძინა. ნინოს ხმამ გამომაღვიძა:
–ქეთა, ადეე შვილო, კესო და ლაშა გელოდებიან სახლში, – მხიარულად მითხრა ნინომ და შუბლზე მაკოცა.
მეც სიხარულით წამოვხტი. უკვე საღამოს 7 საათი იყო. ჩავიცვი და სასტუმრო ოთახში გავედი. ბებიაჩემმა ცრემლიანი თვალბით გადმომხედა და მაგრად მიმიკრა გულზე.
–ეხლა აქედან არსად არ გაგიშვებ.
–არც მე ვაპირებ არსად წასვლას, – ვუთხარი სიცილით და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.
–ქეთა დედამ დარეკა, როგორ იმგზავრაო დ 15 წუთი ველაპარაკე.
–კაია, ეხლა მე უნდა დამერეკა.
10 წუთში მზად ვიყავი და კესოს და ლაშას სახლისკენ წავედი. ისინი ზუსტად ჩემი სახლის უკან ცხოვრობდნენ. მარტო წავედი. ნინომ ბავშვები იქნებით და ჩემს გარეშე უფრო კარგად გაერთობითო. სადარბაზოს რომ მივუახლოვდი ფეხებს ავუჩქარე. ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი მათ. კიბეებზე ორჯერ წავბორძიკდი. კარებს გიჟივით მივვარდი და რამდენჯემე დავაკაკუნე. კარები ლაშამ გამიღო.
ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა და გადარეულივით მომვარდა.
–ვაიმე, ეს ვინ ჩამოვიდა, – იყვირა ბოლო ხმაზე, სტუმრებმა ჩვენსკენ გამოიხედეს. – ჩემი პატარა, როგორ მომენატრე.
რამდენიმე წამი ხმას ვერ ვიღებდი. ისევ და ისევ ცრემლები მახრჩობდა. ბოლოს კი ძლივს ვთქვი:
–მეც, მეც, საოცრად მომენატრეთ.
ხმაურზე კესოც გამოვიდა. მოკლედ რომ გითხრათ 5 წუთის განმავლობაში არცერთი არ მშორდებოდა. მეხვეოდნენ და ათას ტკბილ სიტყვას მეუბნებოდნენ. ბოლოს სასტუმრო ოთახში შემიყვანეს და თავიანთი მეგობრები გამაცნეს. ისეთ ეიფორიაში ვიყავი ვერცერთის სახელი ვერ დავიმახსოვრე. ბოლოს კესომ ერთ ბიჭთან მიმიყვანა, რომელიც შორიდან მაკვირდებოდა.
–ქეთა ეს ლაშას ძმაკაცია, გიოა, ეს ქეთაა, იცი ვინც, – უთხრა კესომ და ცალყბად გაუღიმა.
–ძალიან სასიამოვნოა, ქეთა, – სასიამოვნო ღიმილით მითხრა გიორგიმ და ხელი ჩამომართვა. იმ წუთასვე მივხვდი, როგორი ბაბნიკიც იყო.
ძალიან კარგი დრო გავატარეთ. ძირითადად ჩემზე და ჩემს ამერიკულ ცხოვრებაზე ვლაპარაკობდით, რაც ცოტა მოსაწყენი იყო, მაგრამ იმდენად აინტერესებდათ იქაური ამბები თავს არ მანებედნენ. გიორგის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი. საშინლად დამაკომპლექსა და უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი, მაგრამ არაფერს ვიმჩნევდი.
სტუმრები გვიან ღამით წავიდნენ. ჩვენთან მხოლოდ გიორგი დარჩა. ლაშამაც მთხოვა არ წახვიდეო. მეც დავთანხმდი და მათთან დავრჩი. ყველა დაწვა... მე კი არ მეძნებოდა, ან რა დამაძინებდა, დღეები არეული მქონდა. ფუნჯები და ფურცელი ავიღე, აივანზე გავედი და გადავწყვიტე იქაური ულამაზესი ხედი დამეხატა. კესო და ლაშაი მეცხე სართულზე ცხოვრობდნენ და იქიდან მართლა არაჩვეულებრივი ხედი იშლებოდა. ღრმად ჩავისუნთქე და ხატვა დავიწყე... ისე გავერთე გარე სამყაროს მოვწყდი. ხელს ზანტად ვუსვამდი ფურცელს და ისიც მრავალი ფერებით იღებებოდა. ამ დროს ვიგრძენი აივანზე ვიღაც რომ შემოვიდა. თავი ავწიე და გიორგი დავინახე.
–გიორგი? – ვკითხე შეშფოთებულმა.
***
-გიორგი? - ვკითხე გაკვირვებულმა.
-ხო რა იყო, არ შეიძლება? - თქვა სიცილით და გვერდით დამიჯდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ავღელდი, არც ვიცოდი რა უნდა მექნა ან მეთქვა, და ისევ ხატვა გავაგრძელე.
-რას ხატავი - მკითხა და თავისი მწვანე თვალები შემომანათა.
-თბილისის ხედს - ისე ვუპასუხე არც ამიწევია თავი.
-მაგრა ხატავ. - შემაქო.
-მადლობა - გავუღიმე და ხატვა განვაგრძე.
-ისე რატომ არ გძინავსი
-არ მეძინებოდა.
-აა, შენ დღეები გექნება არეული - თქვა და სიგარეტს მოუკიდა.
ვხატავდი და ვგრძნობდი მის მზერას, რომელიც ჩემზკენ იყო მიმართული, ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარჩუნებიდა, მაგრამ არ ვიცოდი რამდენად გამომდიოდა.
-რა ლამაზი ხარ - მითხრა მან და გამიღიმა.
ეს იმდენად მოულოდნელი იყო რომ ვერაფერი ვთქვი, ენა ჩამივარდა, სახეზე სიმხურვალე ვიგრძენი. ”რა ლამაზი ხარ” ეს ფრაზა ჩემთვის არავის გაუმეტებია, ამას ახლა დავუკვირდი და გული ძალიან დამწყდა.
-მადლობა - ძლივს ამოვილუღლუღე.
მან კვლავ გამიცინა და სიგარეტის მოწევა განაგრძო.
-მეძინება, მე წავედი - ვთქვი მშოდად და ადგომა დავაპირე მან რომ ხელი დამიჭიდა.
-ქეთა, რამე ხომ არ გაწყენინე?
-არა, არა - ვთქვი და წამოვედი.
დავწექი მაგრამ ძილი არ მეკარებოდა. ”რა ლამაზი ხარ” სულ ეს ფრაზა და ამ ფრაზასთა გიორგსიზე ვფიქრობი. რატომ მითხრა მან ესი ჩემნაირ გოგოს, მასზე 4 წლით უმცროსი ვიყავი, რაში ვჭირდებოდი ისეთ ბიჭს, რომელსაც უამრავი ლამაზი გოგო კისერზე ეკიდებოდა.
უეცრად მომინდა მისი სახე დამეხატა. სწრაფად ავდექი, შუქი ავანთე და ხატვა დავიწყე.
დაახლოებით ნახევარი საათი ვხატავდი. სულ ვცდილობდი მისი ლამაზი ნაკვთები არ დამემახინჯებინდა.
ჩემს ნამუშევარს რომ შევხედე, საკუთარი თავი ვაქე და ვადიდე, ისეთი კარგი ნახატი გამომივიდა და გავიფიქრე, როცა გიორგის ვერ ვნხავდი ამ სურათს დავხდავდი და ყოველგვარ მონატრებას გავიქარვებდი.
მეორე დღეს კესოს ყვირილმა გამაღვიძა, თვალები გავახილე და დავინახე როგორ მედგა კესო და მანჯღრევდა.
-ადე გოგო, 2 საათია, რამ გადაგრია, თან მარტო ვარ, ლაშა და გიორგი წავიდნენ და მალე მოვლენ.
-გიორგი კიდე აქ მოვაი - ვკითხე მე, მაგრამ არ შევიმჩნიე, რომ ძალიან გამიხარდა.
-ხოო, და სანამ მოვლენ ადექი.
-კაი ხო.
15 წუთში ლაშა და გიორგიც მოვიდნენ. გიორგი ღიმილით მომესალმა და აივანზე გავიდა. მე კესოსთან და ლაშასთან ერთად ჭამა დავიწყე, მალე გიორგიც შემოგვიერთდა. არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა, არ იქნებ მე მინოდოდა რომ ასე ყოფილიყო მაგრამ გიორგის სულ მე მიყურებდა, ამის გამო დავკომპლექსდი. ვცდილობდი მისკენ თვალი არ გამეპარებინდა მაგრამ ამაოდ, ჩვენი თვალები ბევრჯერ შეეჩეხა ერთმანეთს. გიორგი ისე არ მექცეოდა და არ მელაპარაკებოდა, როგორც ბაბნიკი ექცევა ტავის ერთერთ ნაშას. მეც სულ ვცდილობდი მისთვის კარგი ვყოფილიყავი და მეც კარგად მოვქცეოდი.
ერთ დღეს გადავწყვიტეთ პიკნიკზე წასვლა. რადგანაც გიორგი ლაშაი უახლოესი ძმაკაცი იყო ისიც ჩვენთანე ერთად წამოვიდა. იმ დღეს ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი, რადგან ორი დღით გვინდოდა წასვლა და გიორგიც ამ 2 დღის განმავლობაში უფრო დავუახლოვდებოდი.
4 საათე გიოს მანქანით გავედით. გზაში ბევრი ვიმხიარულეთ. მალე მივედით, კარვები გავშალეთ, ვჭამეთ, ვიმღერეთ და მოკლედ დავიმხეთ იქაური ბუნება.
ყველა დაიღალა და დასაძინებლად კარავში შევიდა. ბოლოს მეც გადავწყვიტე დაძინება და სიბნელეში კარვისკენ წავედი, ამ დროს გიორგი გამოვიდა და თქვა თავისი სასიამოვნო ხმით:
-აუუ ქეთა, ეხლა არაფერი თქვა, უბრალოდ წამომყევი, ნუ გეშინია, უბრალოდ წამომყევი და მომისმინე, გთხოვ.
სიბნელეში ჩემს ხელს მიუახლოვდა და გაურკვეველი მიმართულებით წამიყვანა...
***
15 წუთი ჩუმად ვიარეთ, ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია. ბოლოს მე დავარღვიე მდუმარება:
-გიო, სად მივდივართ - ვკითხე ისე თითქოს მეშინოდა, არადა მასთან ერთად არსად და არავისთან შემეშინდებოდა.
-ცოტაც მოითმინე და მითმინე და მივალთ. - მითხრა და გამიღიმა
რამდენიმე წუთში თავი ულამაზეს ადგილას ამოვყავი. გარშემო სულ მწვანე ბალახი და მინდვრის ყვავილები იყო, პატარა მდინარეც მოდიოდა. ცოტა ხანი ამ სილამაზის ყურებით ვტკბებოდი და თავი ლამაზ სიზმარში მეგონა, სიზმარში, სადაც ყველა ოცნება ხდებოდა. უცებ გიორგის ხმამ გამომაფხიზლა:
-რა იყო, ძალიან მოგეწონა? - მკითხა სიცილით.
-კი, გიო, მართლა ლამაზი ადგილია და აქ რატომ მომიყვანე?
გიორგი ნელნელა მომიახლოვდა, სახე დაუსერიოზულდა და დაიწყო:
-იცი, ყოველი ადამიანის გულში არის იმ ადამიანის გრძნობის ყულაბა, რომელსაც უფრთხილდები, არ ატკინო, არ აწყენინო, ყოველი სიტყვა მოზომო, გამუდმებით მასზე ფიქრობ და ლოცულობ ”ღმერთო, მაღალო, დიდხანს მიმყოფე ჩემი უსაყვარლესი ადამიანი, გამახარე მისი ბედნიერებით და წინსვლით” აი ასეთი საფიქრალი ხარ შენ ჩემთვის, და ამიტომაც მესამყაროები, მიყვარხარ და მეყვარები სანამ მე ვიარსებებ, ქეთა მიყვარხარ.
წესიერად არც მახსოვს რა დამემართა, ერთ ადგილას გავშეშდი, ხმა ჩამივარდა, მხოლოდ გიორგის სიტყვები ჩამესმოდა ყურებში და უცბად უდიდესი სითბო ჩამეღვარა, ვიგრძენი რაღაც დიდი ცვლილება ჩემს სულში, და აი აქ კი საბოლოოდ გამოვუტყდი ჩემს თავს როგორ მიყვარდა გიორგი.
-გიო... აარც... არც ვიცი... - სიტყვებს ძლივს ვაბავდი ერთმანეთს. - ამას მე...
-ხო, შენ, შენ ხარ ჩემი სამყარო - გამაწყვეტინა გიორგიმ.
-მეც ძალიან მიყვარხარ - ეს ვთქვი და ჩამეხუტა. გულთან ახლოს მიმიკრა, ისე რომ მესმოდა მისი გულის ფეთქვა.
არც ერთ არ გვეძინებოდა. მთელი ღამე ვსაუბრობდით. მოვუყევი ყველაფერი, ჩემი ცხოვრება, ჩემი ოცნებები და ბოლოს ვკითხე:
-გიო, შენ არ გქონია ოცნება?
-კი, და ახლა ისე ჩემს გვერდით ზის და ცხოვრებას მილამაზებს.
ხელი დაგამხვია და მაგრად ჩამიკრა გულში.
გამთენიისას კარვებში დავბრუნდით, გამოვიძინეთ და თბილისიკენ წამოვედით.
ლაშას და კესოს ძალიან გაუხარდათ ჩვენი ამბავი და მოგვილოცეს.
მალე მივედით, გიოს გამოვემშვიდობე და ჩემს სახლში ავედი. მარტო ვიყავი, ბებიაჩემი დეიდაჩემის სახლში ცხოვრობდა და ასე რომ არავინ არ მაწუხებდა.
ნახევარი საათი ჩემებს ველაპარაკებოდი სკაიპით, სამწუხაროდ ჯერ კიდევ ვერ ახერხებდნენ ჩამოსვლას, მაგრამ უამრავ რაღაცეებს მიგზავნიდნენ და მოკლედ ყველა ზედ მყვებოდა.
მეორე დღეს გიომ დამირეკა:
-რას შვები ლამაზო?
-რავიი გიო არაფერს შენ?
-ძაან მომენატრე, დღეს ჩემი ძმაკაცის დაბადებისდღეზე წამომყვები?
-რაა? საად? მე რამინდა - დავიწყე წუწუნი.
-აუუ კაი რა, ყველას გაგაცნობ, წამო რაა.
-კაი ხოო, ჯანდაბა
-მიყვარხარ ყველაზე მეტად, საღამოს გამოგივლი
-კაი, მეც.
საღამოსთვის მზადება დავიწყე. სარაფანი და ბალეტკები ავირჩიე.
6საათზე გიომ მომწერა ჩამოდიო. მალევე ჩავედი, გიოს ვაკოცე და წავედით.
-ბევრი ხალხი იქნება? - ვკითხე მე და გიოს ავხედე.
-არც ისე - მითხრა მან და თავზე მაკოცა.
მის მეგობარს დათო ერქვა. მალევე მივედით და მაშინვე ნაცნობ ადამიანს მოვკარი თვალი.
***
სახლში შევედით და ნაცნობ ადამიანს მოვკარი თვალი.
-ქეთა, აქ რა გინდა? - მკითხა გახარებული ხმით ზურამ.
-ზურა ბიძია - სიხარულით ჩავეხუტე მე. - იცით მე...
-ზურა გამარჯობა - ხელი ჩამოართვა გიომ - ქეთა ჩემი შეყვარებულია და დათოს დაბადებისდღეზე მოვიყვანე. ხო ისე ზურა დათოს ბიძაა მარა როგორც მივხვდი თქვენ ისედაც იცნობთ ერთმანეთს - სიცილით თქვა გიომ.
-ხო, ქეთა ჩემი საუკეთესო ძმაკაცის შვილია, მეც შვილივით მიყვარს - თქვა ზურამ და თავზე მაკოცა.
გიომ დათო გამაცნო. ძალიან კარგი ადამიანი იყო, როგორც მე შევატყვე. დაბადებისდღეზე ბევრი კარგი ადამიანი გავიცანი დათოს გარდა, მაგალითად ანუკა - მისი შეყვარებული. მართალია ჩემზე დიდი იყო მაგრამ მაინც დავმეგობრდით. ძალიან ბევრი მომიყვა თავის თავზე და კარგი წარმოდგენაც შემიქმნა.
მოკლედ კარგად გავერთეთ და წამოსასვლელად მოვემზადეთ. ღამე მე და გიო ნელნელა ხელი ხელ ჩაკიდებული ვსეირნობდით.
-ხო არ მოიწყინე? - მკითხა გიომ.
-არა საერთოდ, პირიქით, მაგრა გავერთე და ანუკასაც ძაან დავუმეგობრდი, ჩემი ნომერი მივეცი და მითხრა დაგირეკავ და სადმე წავიდეთო - ვუთხარი მე და სულელივით გავეკრიჭე.
-ხოო? კაი გოგოა. მარა მე მაგაზე კარგს ვიცნობ. - თქვა სიცილით.
-მართლაა? და ვის?
-ვის და შენ, შენზე კარგი ვინ მყავს, ძალიან მიყვარხარ - მითხრა გიომ და სიყვარულით სავსე თვალები შემომანათა.
-მეც ძალიან მიყვარხარ გიო - ვთქვი და უფრო ახლოს მივეკარი.
სახლამდე მომაცილა, გამომემშვიდობა და წავიდა. არ მეძინებოდა, კომპიუტერი ჩავრთე და დედაჩემს და მამაჩემს დაველალაპარაკე სკაიპით. 15 წუთში დავწექი და დილამდე გათიშულს მეძინა.
დილით კი ნანიმ გამაღვიძა:
-ადე ბებო 12 საათია უკვე.
-ხო ვდგები - ვუთხარი მე და ჩაცმა დავიწყე.
ვისაუზმე და ლაშასთან და კესოსთან ავედი. კარტი ვითამაშეთ და ამ დროს გიომაც დამირეკა.
-სად ხარ ლამაზო?
-ლაშასთან და კესოსთან, ამოხვალ?
-აუუ ეხლა არ მცალია და მერე დაგირეკავ და სადმე წავიდეთ რაა კაი?
-კაი, მიდი გკოცნი - ვუთხარი მე და თამაში გავაგრძელე.
მიხაროდა რომ ლაშა არაფერს მიშლიდა, არადა სულ სხვანაირი მახსოვდა ამერიკაში რომ ვიყავი, მახსოვდა როგორ უშლიდა კესოს შეყვარებულთან ყოფნას.
შუა დღეს ანუკამ დამირეკა და მითხრა კლუბში წავიდეთო. აქამდე ღამის კლუბში არ ვყოფილვარ და ცოტა შემეშინდა.
-კაი რა წამო რაა, ნუ გეშინია, ჩემი ნათესავისაა და შეგვიყვანს, ხო წამოხვალ?
-კაი ხოო, ოღონდ გიოს ვეტყვი.
-კაი მიდი.
გიოს რომ ვუთხარი ცოტა არ ესიამოვნა მარა დავამშვიდე და დამპირდა მოგაკითხავო. მე და ანუკა წავედით კლუბში, სადაც დათოც დაგვხვდა. ბევრი არ დამილევია მაგრამ საკმაოდ ვიცეკვე და დასასვენებლად სკამზე ჩამოვჯექი. არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა მაგრამ დავაკვირდი რომ ყველა უცნაურად მიყურებდა, იგივე მზერა ანუკას თვალებში, მაგრამ არ შევიმჩნიე. გიოს მოსვლას ველოდებოდი, მაგრამ არადა არ ჩანდა, ტელეფონზეც ვერ დავუკავშირდი. ცოტა შემეშინდა, თან გარშემო მყოფებს აშკარად არ მოვწონდი. უეცრად ანუკას ყვირილი გავიგონე. ტუალეტისკენ გიჟივით გავქანდი და დავინახე ანუკას და დათოს უცნაური თვალები, ამ დროს კი უკნიდან ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი და უსულოდ ჩავიკეცე.
არ ვიცოდი რა მჭირდა, თავში ძლიერ ტკივილს ვგრძნობდი, უცნაური სიზმრები მესიზმრებოდა, შემდეგ კი ნაცნობი ადამიანის ხმა შემომესმა, რომელშიც ირონია და დაცინვა გამოსჭვიოდა:
-გაიღვიძე ლამაზო?
***
-გაიღვიძე ლამაზო? - მომესმა ნაცნობი ხმა. ეს ზურა იყო, არადა როგორ არ მინდოდა რომ ის ყოფილიყო. თვალები ძლივს გავახილე და სახეში მისი დამცინავი გამომეტყველება შემეფეთა. ხელების გამოძრავება მინდოდა მაგრამ ვერ შევძელი, დაბმული ვიყავი.
-რაა... რა ხდებააა? - ვიკითხე ძლივს.
-რაც ხდება ახლავე გაიგებ, ნუთუ მართლა არაფერი იცი? - თქვა ზურამ სიცილით.
თავი სიზმარში მეგონა, გონზე ვერ მოვედი რა ხდებოდა, ზურა ასეთი პირველად ვნახე, რაც თავი მახსოვს სულ შვილივით მივლიდა, არაფერს მაკლებდა, ეხლა კი სულ სხვანაირი ადამიანის სახით მომევლინა.
-ზურა ბიძია, რა ხდება, დაბმული რატომ ვარ? - ცრემლები წამომივიდა, ძალიან შემეშინდა.
-გიკვირს ხომ ასეთს რომ მხედავ? - მკითხა ზურამ. - ეს მამაშენის დამსახურებაა, ხოო მართალს ვამბობ, მამაშენი რომ არა ეხლა შენ ასეთ დღეში არ იქნებოდი.
-რაა? ვერ გავიგე რა ხდება, მამა რა შუაშია - ხმა გამებზარა.
-ჰაჰააა - გადაიხარხარა ზურამ. - მართლა და სულელი ყოფილხარ ქეთა, რასაც გეტყვიან ყველაფრის გჯერა.
ცივმა ოფლმა დამასხა, ვერაფერს ვხვდებოდი, საოცარი შიშის გრძნობა დამეუფლა, მინდოდა გიორგის ცოდნოდა რა დღეშიც ვიყავი, ის ხომ ყველანაირი განსაცდელისგან დამიცავდა და გადამარჩენდა.
ამ დროს ოთახში დათო და ანუკა შემოვიდნენ. ამაზე ხომ სულ გადავირიე, უამრავი კითხვა მქონდა და ვერც ერთს ვერ ვსვამდი, გაოგნებული ვიყავი, რას ხდებოდა ჩემს თავს.
-გამარჯობა ქეთა - მითხრა დათომ და ანუკას გადახედა.
-ვაიმე, ვერ გავიგე, ეს რა ხუმრობაა, რა ხდება? გამაგებინეთ, აქ რატომ ვარ, გიორგი სად არის? - ვყვიროდი მე.
-ნუ ყვირი! - დაიძაბა ანუკა. - და თუ რა ხდება ეხლავე გაიგებ - და ნიშნის მოგებით გადახედა ზურას.
-ქეთა, ამერიკაში კარგი სახლი გქონდათ? - მკითხა ზურამ.
-რა მნიშვნელობა აქ როგორი სახლი გვაქ იქ?
-თქვი! - იყვირა ზურამ.
-კი, დიდი სახლია - შიშნარევი ხმით ვუთხარი მე.
-აჰაა, ესეიგი ბევრი ფული ქონია საამისოდ იმ ნაბიჭვარს - თქვა გამწარებულმა ზურამ და მუშტი მაგიდას დაკრა.
-ვინ ნაბიჭვარს ვერ გავიგე?
-ვის და მამაშენს, ხოო ქეთა მამაშენს, ნუ იყურები ეგეთი თვალებით, შენ რაა, ყველაფერი დაიჯერე რასაც ის გეუბნებოდათ შენ და დედაშენს? არც ის კომპანია არ არსებობს, სადაც ვითომ მუშაობს და არც ის უფროსი ყავს, რომელმაც ვითომ ამერიკაში გაუშვა სამუშაოდ. მამაშენი ნარკობარონია, მთელი 1 ტონა ნარკოტიკი გაასაღა, ფული თვითონ აიღო და აქედან გაიქცა, და ეხლა ბედნიერად ცხოვრობს.
5 წელი ასე გატყუებდათ შენ და დედაშენს და როგორც გავიგეთ ჯერ ჩამოსვლას არ აპირებს, ჯერ კი არა მგონი საერთოდ არც ჩამოვა. და ეხლა იცი რაა? მამაშენს დაუკავშირდებო, სასწრაფოდ თხოვ რომ ჩამოვიდეს, თუ არადა მისი ლამაზი გოგონა სიცოცხლეს გამოემშვიდობება აი ამ ლამაზი იარაღით.
გაოგნებული ვიჯექი და ვუსმენდი ამ საშინელებას, ხმას ვერ ვიღებდი, სიტყვებით ვერც აღვწერ რა დამემართა. მინდოდა ეს ყველაფერი საშინელი სიზმარი ყოფილიყო. ვეღაც ვაზროვნებდი, უგონოდ ვეგდე იატაკზე და ცრემლები მომდიოდა, სრულიად განადგურებული ვიყავი. ცხოვრებამ დიდი სიურპრიზი გამიკეთა, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ყველაზე დიდი და მთავარი სიურპრიზი წინ მელოდა, როცა გიორგის ხმა გავიგონე.
***
ჯერ კიდევ ტკივილს ვგრძნობდი და ამიტომ მეგონა გიორგის ხმა უბრალოდ მეჩვენებოდა, მაგრამ შევცდი. მინდოდა მეყვირა მისი სახელი და შველა მეთხოვა, იმედი მომეცა რომ ამ ჯურღმულიდან თავს დავაღწევდი, მაგრამ ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა. უეცრად დავინახე ის, რამაც შოკში ჩამაგდო, თვალები ძლივს გავახილე და ბუნდოვნად დავინახე ჩემსკენ მომავალი ზურა და გიორგი.
-გიო, გიო - ვჩურჩულებდი ჩემთვის.
-აი შენი გიო, ჰაჰაა, ქეთა კიდევ ვერ მიხვდი? ასე რამ გაგასულელა, გიო თავად ეტყვი თუ მე ვუთხრა ჩვენიანი რომ ხარ? - თქვა ზურამ.
უბრალოდ სიტყვები არ მყოფნის ის გადმოვცე, რაც იმ დროს მე ვიგრძენი, თურმე მარტო მამაჩემი კი არა, გიორგიც მასთან ერთად მატყუებდა. იმ მომეტში ყველაზე მეტად სიკვდილი მინდოდა.
-გადი, მე დაველაპარაკები - თქვა გიორგიმ.
ზურამ კარი გაიხურა.
-შენც? შენ ნარკომანი ხარ ამათთან ერთად, ყველაფერი წინასწარ დაგეგმეთ? - სასოწარკვეთილი გავკიოდი მე.
-ქეთა, მაცალე აგიხსნა.
-რაა? რა უნდა ამიხსნა? როგორ დაგეგმეთ ეს ყველაფერი? მითხარი რა ხდება, ეს ყველაფერი... სიგიჟეა, გიორგი! - ვყვიროდი ბოლო ხმაზე.
-ხოო, ყველაფერი წინასწარი იყო გათვლილი, მამაშენმა რაც გააკეთა იცი ხო? ხოდა ის ფული, ასე ვთქვათ მე, მამაშენს, ზურას, დათოს და ანუკას ერთად უნდა გაგვეყო, მერე გავიგეთ შენ რომ ჩამოსვლას აპირებდი და...
-და ჩემთან დაახლოება და თავის შეყვარება იყო დაგეგმილი, მამაჩემის მაგივრად პასუხი უნდა ვაგო - აღარ დავამთავრებინე მე.
ვეღარც ვჩხუბობდი, ემოციებისგან სრულიად დაცლილი ვიყავი.
-მთელი ჩემი ცხოვრება ტყუილებში გამიტარებია, ჩემი ყველაზე საყვარელი, საუკეთესო ადამიანები ჩემი მტრები აღმოჩნდნენ, თავი შემაყვარე, ღმერთო რა სულელი ვარ, რა სულელი, ვაიმე, როგორ დავიჯერე რომ შენ ჩემნაირი ადამიანი შეგიყვარდებოდა, მართლა სულელი ვარ, როგორ დავიჯერე! სიკვდილი მინდა, ვიღას ვენდო? ვის? - ვამბობდი უემოციოდ, ცრემლები არ იცლებოდნენ, მთელი სახე სველი მქონდა.
-ნუ ამბობ მაგას, არ დამიჯერებ და მე მაერთლა შემიყვარდი, იცი, რომ გაგიცანი მაშინვე ის გავიფიქრე, რომ ყველაფერს გეტყოდი და ამ გეგმაზეც ხელს ავიღებდი, მაგრამ ზურას შემეშინდა, წამალს ვერსად შოულობდა, ლომკაში იყო. ქეთა შემომხედე, ქეთა, ამჯერად მართლა არ გატყუებ, შემიყვარდი, მართლა მიყვარხარ და შენ გამო თავს დავანებებ ამ საშინელებას.
სიმწრით გავიცინე და ვთქვი:
-რა ნამუსით მეუბნები ამას, შენ, რომელმაც სიცოცხლე მომისპე, როგორ უნდა დავიჯერო შენი ტყუილები ამ ყველაფრის შემდეგ, როგორ მეუბნები მიყვარხარო, როცა ესეთი რამ გამიკეთე, 15 წლის გოგო მოატყუე. აღარ დამენახო, თუ გინდათ მომკალით, ჩემთვის ეხლა ყველაფერი სულ ერთია, როგორ უნდა გავაგრძელო ცხოვრება!?
ამ დროს ოთახში ზურა შემოვიდა, თან ხელში ტელეფონი ეჭირა.
-ქეთა, ეხლა მამაშენს დაურეკავ, არაფერს შეიმჩნევ, უბრალოდ მოიკითხე და ძალიან თხოვე რომ ჩამოვიდეს, იცოდე, არ ჩამოვა და ხომ იცი რაც მოხდება?
პასუხი არ გავეცი, მობილური ყურთან მომადო.
როგორც იქნა მამაჩემს დავუკავშირდი. ხმა ძლივს ამოვიღე:
-მაა, როგორ ხარ?
-კარგად მაა, რა ხმა გაქ, რა ხდება?
-არაფერი, კარგად ვარ. - ზურამ მანიშნა საქმეზე გადადიო.
-კაი მაა, წავედი ეხლა რა მერე სკაიპით დაგელარაკები. - ეს ვუთხარი და მობილური მოვიშორე.
- რა ქენი? - იღრიალა ზურამ, - რატომ არ უთხარი? ძალიან გინდა სიკვდილი?
მე უპასუხოდ გავატარე, თვალები დავხუჭე. უეცრად მთელ სხეულში აუტანელი ტკივილი ვიგრძენი, თავლები გავახილე და დავინახე ჩემი თავი სისხლში, ვიგრძენი ვიღაცამ ხელში ამიყვანა და რამდენიმე წამში ყველაფერი ბნელმა მოიცვა.
