21 April 2013
Anny)) says:
სურვილიც გიქრება ყველაფრის რადგან გგონია რომ საყვარელი ადამიანის ახლოს ყოფნის გარდა აღარაფერი გაგაბედნიერებს.. მაგრამ ისევ პოულობ შენში ძალას და აღარ უყურებ ამ სიტუაციას მაგ რაკურსით, თითქოს და ივიწყებ, ოღონდ არა შემთხვევით რომ დაგავიწყდება ისე, არამედ განძრახ ავიწყებ თავს.. თორემ რომ არა იცი ესე რომ გააგრძელო გული გაგისკდება!
ნეტავ არის კიდევ ვინმე ვინც ასე გრძნობს? არადა არის! და ძალიან ბევრი! ისინი ვინც თავიანთ ქმრებს, შვილებს ან მამებს ელიან ომიდან, ან ჯარიდან! მათთვის უფრო ძნელია, ისინნი დღეებს არ ითვლიან რადგან უბრალოდ არც კი იციან როდის ნახავენ მონატრებულ ადამიანებს! არ ვეცილები არავის გრძნობებში, მაგრამ მე ხომ ადრე მაგდაგვარი არაფერი მიგრძვნია, არავის ველოდებოდი. მაგიტომაა ალბათ ეს გრძნობები ასე რომ მტანჯავენ... მე კი ვიწყნარებ თავს, ჩემზე უარესს მდგომარებაშიც ხომ ბევრი არის .. ისინი ბევრად უფრო ძლიერ განიცდიან.. მე გამიმართლა, ვიცი რომ ცოტაც უნდა მოვიცადო და ყველაფერი კარგად იქნება.. რაღაც დღეებიღა დარჩა მხოლოდ და მხოლოდ, და სულ არაუშავს რომ ეს ციფრი სამნიშნაა! ისიც არაუშავს რომ რაც უფრო დრო გადის მით უფრო ძნელია. მთავარი ისაა რომ მთელი ეს ნაფიქრი საშინელებები გაქრება, იმ დღეს როცა ამდენი დროის მერე პირველად ჩავეხუტები <3
P.S : ერთხელაც არ ვახსენე თუ როგორ მენატრები ან მიყვარხარ, მაგრამ შენ ეს იცი! ეგაა მთავარი!
Subscribe to:
Posts (Atom)